အသင္ အသက္ႀကီးေနၿပီ သေဘာထားမႀကီးႏိုင္ေသးဘူးလား...
အသင္ ဆံပင္ေတြျဖဴေနၿပီ စိတ္ထားမျဖဴႏိုင္ေသးဘူးလား...
အသင္ ဆံပင္ေတြ ကြ်တ္ေနၿပီ အကြ်တ္တရားမရွာႏိုင္ေသးဘူးလား...
အသင္ ထိပ္ေျပာင္ေနၿပီ ကိေလသာေျပာင္ေအာင္ မႀကိဳးစားေသးဘူးလား...
အသင္ မ်က္စိမႈန္၀ါးေနၿပီ တရားအတြက္ စမ္းတ၀ါး၀ါးျဖစ္ေနတံုးပဲလား...
အသင္ အသက္ရွဴသံခ်ိဳ႕တဲ႔လာၿပီ အာနာပါနလုပ္ဖို႔ ခ်ိဳ႕တဲ႔ေနတံုးပဲလား...
အသင္လွ်ာထူေနၿပီ မေကာင္းမႈမွာ ထူပူေနတုန္းပဲ႔လား...
အသင္ သြားေတြက်ိဳးေနၿပီ မာန္မာနမက်ိဳးႏိုင္ေသးဘူးလား...
အသင္ ပါးစပ္ရြဲ႕ေနၿပီ ကုသိုလ္ကို အရြဲ႕တိုက္ေနတံုးပဲ႔လား...
အသင္ အသံျပာေနၿပီ အခုထိျပာမ်ားေနတုန္းပဲ႔လား...
အသင္လက္ေတြတံုေနၿပီ ပုတီးကိုင္ဖို႔ ခ်ီတံုခ်တံုျဖစ္ေနတံုးပဲလား...
အသင္ ေျခေထာက္ေတြယိုင္ေနၿပီ အမွားဘက္ကို ယိုင္ေနတံုးပဲလား...
အသင္ ခါးကိုင္းေနၿပီ ရတနာသံုးပါးကို မကိုင္းရႈိင္းႏိုင္ေသးဘူးလား...
အသင္စိတ္ ေတြေ၀ေနၿပီ ၀ိပႆနာလုပ္ဖို႔ ေတြေ၀ေနတံုးပဲလား။
အရွင္သုခမိႏၵ(တန္႔ယန္း)
No comments:
Post a Comment